اخبار سیاسی

[omidrock]

افشاگری جنجالی همکار سابق مسیح علینژاد / هرجا بوی پول می‌آمد معصومه آنجا ظاهر می‌شد!

سحر نقوی همکار سابق مسیح علینژاد در مصاحبه ای  پیرامون نوع حجابش گفت: من حرف‌های صریحی دارم شاید اصلاً اعتقادی به حجاب نداشته باشم و در جمع‌های خانوادگی بدون حجاب ظاهر شوم، اما می‌خواستم این را از طریق منبعی معتبر رسانه‌ای کنم که با وجود عدم اعتقادم به حجاب به قانون حجاباحترام می‌گذارم و شاید شالم گاهی ناخواسته از سرم بیافتد، ولی از وقتی متوجه تلاش زیاد عامل پولکی و شیادی مثل مسیح علی‌نژاد شدم به خودم قول دادم که همین شال نازکم را با دقت بیشتری سر کنم.

---

بیشتربخوانید: تهدید آمر به معروف در مترو / ماجرای شکایت از مسیح علی نژاد چیست؟

---

مسیح علی‌نژاد هرجا بوی پول  داشت آنجا ظاهر می‌شد!

وی در پاسخ به این سؤال که چرا این تصمیم را گرفتید، اظهار داشت: من طراح، نقاش و هنرمند هستم و روح هنرمند آزاد است، ولی اگر فردی مثل مسیح بخواهد به من نظرات خود را تحمیل کند حتما می‌ایستم، من این فرد را دورا دور می‌شناختم خصوصاً از سال آخری که در ایران بود و بسیار تلاش می‌کرد در جمع‌های مختلف نفوذ کند و معمولاً پس زده می‌شد و خنده‌ها و حرکاتش کاملاً مصنوعی بود و فرد پری نبود، این را جدأ می‌گویم که هرجا که بوی پول و کلاس داشت آنجا ظاهر می‌شد.

معصومه در مقابل پول بیشتر حتی تبلیغ حجاب را هم می‌کند!

این طراح ادامه داد: من بنا به دلایلی فامیلی اصلی خود را بیان نکردم، ولی اگر من و دوستانم را ببیند می‌شناسد، این نظر من و چند نفر از دوستانم در مورد اوست و حاضرم قسم بخورم که آنقدر این شخص، دور از شخصیتی مستقل از خود است و کمبود دارد که اگر ایران به این آدم پول بیشتری از آنچه از دولت‌های غربی می‌گیرد به او می‌داد البته تا قبل از احراز جاسوسی اش در مجلس، حاضر بود فقط بخاطر پول تبلیغ حجاب کند.

اصلأ این مسئله داخلی کشور به توچه ربطی دارد؟

سحر با بیان اینکه مسیح علی‌نژاد به نظر می‌رسید که فردی سرکوب شده بود، گفت: همان طور که الان هم در تیک‌های عصبی اش می‌بینید فردی هیستریک است و هم چنان در جدال با خود است و یادم هست که از زمانی که من می‌شناختم و در تحریریه یک روزنامه  با او آشنا شدم، سعی می‌کرد خود را به هر کدام از ما که پولدارتر و دارای روابط بیشتری بودیم بچسباند و رابطه گرمی بگیرد و این برای من که می‌دیدم مادر یک پسر است، عجیب بود.

وی افزود: گاهی با نیلوفر پای ماهواره می‌نشینیم و به حرف‌ها و حرکاتش می‌خندیم. حرفی صریح دارم که اصلا این مسئله داخلی کشور به تو فراری خارج نشین، چه ربطی دارد؟

گاهی غلو هایش برای هم جناحی هایش هم سنگین بود

این مدرس نقاشی و طراحی، به این نکته تأکید کرد: من به هنرجو‌های خود حتماً اطلاع رسانی می‌کنم که حواسشان باشد حداقل از فردی شریف و نه دروغگو پیروی کنند، چون در جمع ها می‌دیدم که گاهی معصومه با دروغ‌هایی که گا‌ها بعداً صدایش در می‌آمد، تلاش می‌کرد یک حرف را حتی اگر از اساس غلط بود به جمع قالب کند و وقتی معلوم می‌شد خبر کذب است باز هم دست از توجیهاتش بر نمی‌داشت و بر جهالت حرف حرف خودم است، اصرار داشت؛ البته آن زمان ما تفکرات جناحی داشتیم و هم جناح سیاسی بودیم، ولی حرف‌ها و غلو هایش برای ماهم سنگین بود.

وی ادامه داد: به همین علت است که سعی می‌کنم به دیگران در خصوص این فرد شیاد و از نظر روانی دچار مشکل اطلاع رسانی کنم و شاگردانم را همراه خود می‌کنم تا آن‌ها هم اطلاع رسانی کنند.

اگر اعتراضی داشته باشم اول با متفکران موافق آن امر مطرح می‌کنم نه شلوغ کاری!

سحر به این موضوع پرداخت که اگر من بخواهم اعتراضی به هر مسئله یا قانونی داشته باشم تا زمانی محق هستم که در خاک کشورم باشم و به آن پشت نکرده و خیانت نکرده باشم و اگر هر موضوعی پیش بیاید از طریق اهل فن و حتماً با صحبت با متخصصان معتقد با آن امر، اعتراض می‌کنم، چون شاید آن افراد معتقد مطالبی صحیح داشتند که از ذهن من مغفول مانده بود، ولی اگر راضی نشدم از طریق قانونی و مراجع ذیصلاح توضیح می‌خواهم و اعتراض می‌کنم نه شلوغ کاری. مادر من و خودش چادری است و آن زمان که با چادر رقصید احساس شرم کردم که چقدر شخصیتش بیش از پیش حقیر شده است.

اکنون با آدم تحمیلی هیچ ارتباطی ندارم!

وی در پاسخ به این سؤال که آیا هنوز هم با مسیح علی‌نژاد در ارتباطید و آیا تا کنون در فضای مجازی به او پیامی داده اید، گفت: خیر، چرا باید به آدمی که از ابتدا خودش را به گروه ما تحمیل کرد، پیام بدهم؟ او در تحریریه روزنامه ها هم خودش را به زور جا کرد و طریقه ورودش را خوب بخاطر دارم. روزگاری اهل قلم و فضای مجازی بودم، ولی الان نیستم و معتقدم در فضای حقیقی کشفیات و جاذبه‌های بیشتری هست که با غرق شدن در مجاز نمی‌توان به آن‌ها دست یافت.

منبع: با حجاب

[sorena]

رئیس‌جمهور بایدن رئیس‌جمهور ظریف؛ خیلی دور خیلی نزدیک!

داستان برای مدت‌ها قبل است، از سال ها پیش برخی معتقد بودند که با رفتن حسن روحانی شاید وزیر امور خارجه دولتش ردای ریاست جمهوری را بر تن کند؛ علاوه بر این عدم حضور او در جلسات هیئت دولت  و  حضور او در کنگره حزب ندا برخی‌ها را متقاعد کرده بود که  این حضور را به سبب تحرکاتش برای انتخابات ریاست جمهوری  سال ۱۴۰۰ بدانند، موضوعی که باعث شد تا تحلیلگران سیاسی واکنش‌های مختلفی به آن نشان دهند.

برای مثال محمدصادق جوادی حصار فعال اصلاح طلب طی گفت‌وگویی در این باره گفته است: «ابتدا باید به این نکته اشاره کنم که آقای ظریف کاملا پتانسیل حضور در جایگاه ریاست جمهوری را دارد؛ زیرا به هر حال وقتی فردی در جایگاه وزارت امور خارجه قرار می‌گیرد، نشانگر آن است که این فرد تسلط کافی به مسائل بین المللی و منطقه‌ای  را دارد. ضمن اینکه آقای ظریف تا حدودی هم به مسائل اقتصادی، بازرگانی و سرمایه گذاری واقف است و به مسائل داخل کشور هم اشراف دارد؛ بنابراین من بعید می‌دانم با توجه به خصوصیات ظریف کسی تردیدی در این داشته باشد که صلاحیت ریاست جمهوری را دارد.»

این موضوع بر سر زبان‌ها بود تا اینکه سید احمد خمینی فرزند سید حسن خمینی در این باره گفت: محمد جواد ظریف وزیر خارجه، موافقان بسیاری دارد، اما در مخالفت با این پیشنهاد، اعلام کرد از عهده ریاست جمهوری برنمی‌آیم و آن را بلد نیستم. به کار وزارت خارجه آشنایی دارم. خمینی ادامه داد: ظریف در این تصمیم بسیار مصمم است و اعلام کرده حاضرم به محضر بروم و بنویسم که نامزد نمی‌شوم تا اصولگرایان این‌قدر نگران نباشند! با این صحبت‌ها تقریبا این ماجرا مسکوت ماند تا اینکه ...
انتخاب بایدن و شاید تصمیمی جدی از طرف محمدجواد ظریف
اما اصل داستان ریاست جمهوری ظریف تازه از انتخابات آمریکا شروع شد، از روی کار آمدن جو بایدن در انتخابات آمریکا. محمدجواد ظریف در پانزدهم فروردین ماه سال ۹۴، در پاسخ به خبرنگاری که از او پرسیده بود گفته می‌شود شما با برخی از مقامات آمریکایی در ارتباط هستید؛گفته بود: من زمانی که  سازمان ملل متحد بودم مجوزهایی داشتم مبنی بر اینکه با افراد خارج از دولت آمریکا ارتباط داشته باشم، که الان برخی از آنها وارد دولت شدند؛ برای مثال یکی از آنها معاون رئیس جمهور و دیگری وزیر شده است؛ اینها در آن زمان سناتور و نماینده مجلس بودند و من با آنها ارتباطات گسترده‌ای داشتم به این منظور که مانع از جنگ طلبی شویم.

او در ادامه در پاسخ به این سوال که آیا منظور از این سناتوری که می‌گویید اکنون معاون شده آقای بایدن است؟ گفت: بله و حالا یک جرقه در بسیاری از ذهن‌ها روشن شد مبنی بر اینکه ظریفی که گفته بود رابطه بسیار گسترده‌ای با بایدن داشته حالا قصد این را دارد که در قامت همتای آمریکایی خود ظاهر شود؟
چندی پیش بود که خبرگزاری آنا نزدیک به علی اکبر ولایتی و وابسته به دانشگاه آزاد در گزارشی با اشاره به انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ این گمانه را تقویت کرد و نوشت که شنیده شده که دیدارهایی بین محمدجواد ظریف و سید محمد خاتمی رئیس دولت اصلاحات برای ورود به انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۰ انجام شده است. البته در این جلسات، سه مانع برای ورود ظریف به انتخابات بیان شده. ابتدا اینکه آیا وزیر امور خارجه دولت می‌تواند از سد شورای نگهبان عبور کند؟ دومین مطلب این است که اصلاح‌طلبان بتوانند روی ظریف، به اجماع کامل برسند. این در حالی است که روحانی تمایل به انتخاب علی لاریجانی دارد و کارگزاران سازندگی هم به‌ دنبال جهانگیری و محسن هاشمی هستند. سومین موضوع هم این است که شرط ورود ظریف به انتخابات شاید پیروزی جو بایدن در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا باشد. به دلیل اینکه با ورود بایدن به کاخ سفید، باب مذاکره توسط اصلاح‌طلبان گشوده می‌شود و با این حربه می‌توانند در انتخابات رأی جمع کنند.

پس از این صحبت‌ها اصلاح طلبان و اصولگرایان از این قافله جا نماندند و هر کدام نظراتی در پاسخ به این پرسش دادند، برای مثال حسین کنعانی مقدم تحلیلگر مسائل سیاسی که دستی هم بر آتش مسائل منطقه دارد در گفت‌وگو با گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان درباره احتمال نامزدی محمد جواد ظریف در انتخابات آتی ریاست جمهوری، گفت: احتمال حضور بسیاری از افراد در انتخابات ریاست جمهوری وجود دارد، مخصوصا آقای ظریف که به گمان خود با آمدن بایدن می‌تواند جان تازه‌ای به برجام بدهد، چراغ سبزی که اصلاح طلبان دارند به بایدن نشان می‌دهند به این دلیل است که می‌خواهند ظریف را به عنوان سردار صلح و سازش در انتخابات معرفی کنند.

آیا ظریف سردار صلح و سازش خواهد شد؟
محمد زارع فومنی دبیرکل حزب مردمی اصلاحات در گفت‌و‌گو با گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، درپاسخ به این سوال که آیا ظریف سردار صلح و سازش خواهد شد؟ گفته بود: هنوز مشخص نیست که چه کسی وارد صحنه رقابت خواهد شد، اما اکثر اصلاح طلبان به این نتیجه رسیده‌اند که با پیروزی جو بایدن باید فردی  وارد انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ شود که بتواند در کشور تعادل به وجود آورد؛ با توجه به اینکه بایدن از دوستان سابق آقای ظریف است و قبلا هم روابط خوبی با هم داشتند احتمال اینکه فردی مثل او بتواند در انتخابات شرکت کند و پیروز شود زیاد است. بیشتر نیرو‌های اصلاح طلب هم به دنبال نامزدی ظریف در انتخابات هستند؛ زیرا با روی کار آمدن بایدن یک فرد دیپلمات مانند ظریف می‌تواند فضای انتخاباتی آینده و روابط بین دو کشور را  نزدیک‌تر کند.

دبیرکل حزب مردمی اصلاحات با تایید خبر برگزاری جلسات متعدد با ظریف برای انتخابات ریاست جمهوری گفت که جلسات بسیاری  در حال برگزار شدن است تا ظریف را برای حضور در انتخابات متقاعد کنند؛ اما ظریف خودش هم تمایلی به نامزدی ندارد، اما نظر برخی از جناح‌ها و گروه‌های سیاسی این است که با آمدن بایدن باید یک دیپلمات سکان کشور را در دست بگیرد.
عباس سلیمی‌نمین تحلیلگر اصولگرا هم کسی بود که ظریف را مناسب‌ترین گزینه برای اصلاح‌طلبان می‌داند و می‌گوید: «در بین آقایان محسن هاشمی، اسحاق جهانگیری، علی لاریجانی و محمدجواد ظریف، به نظرم آقای ظریف بیشترین شانس را دارد که از طرف اصلاح طلبان در انتخابات  ریاست جمهوری سال ۱۴۰۰حمایت شود، چون حوزه کاری‌اش سیاست خارجی بود و عملکرد دولت در حوزه داخلی زیاد تاثیر منفی بر دیدگاه عمومی از او برجای نگذاشت.

بهترین سناریو برای ظریف از دید روزنامه آفتاب یزد
با این حال اما احمد شریف عضو  شورای هماهنگی جبهه اصلاح طلبان درباره احتمال نامزدی محمدجواد ظریف در انتخابات آینده ریاست جمهوری به باشگاه خبرنگاران جوان گفت: معتقدم این صحبت‌هایی که در این خصوص مطرح می‌شود از عمق استراتژیک کافی برخوردار نیست؛ مثلا برخی‌ها به سابقه آشنایی این دو اشاره می‌کنند و یا تغییراتی که ممکن است با انتخاب بایدن در سیاست‌های آمریکا نسبت به ایران اتفاق بیفتد، از جمله کاهش تحریم‌ها و احتمال بازگشتن بایدن به برجام؛ با این حال این موارد تضمینی برای کاهش سطح تنش‌ها بین دو کشور ایجاد نمی‌کند, هر چند خود ظریف هم بار‌ها اعلام کرده که تصمیمی برای نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری ندارد.
عضو شورای هماهنگی جبهه اصلاح طلبان، خاطر نشان کرد: به عقیده من با توجه به شرایط حاکم بر کشور، اگر فردی بخواهد برای انتخابات آینده نامزد شود، باید از یک تیم بسیار قوی و منسجم با برنامه مدون برای مواجهه با مشکلات چندوجهی کنونی برخوردار باشد.

چندی پیش هم روزنامه اصلاح طلب آفتاب یزد گزارشی در این باره ارائه کرد که بعد‌ها کیهان هم آن را دستمایه قرار داد؛ گزارشی که در بخشی از آن آمده بود: "برای ظریف بهترین سناریو این می‌تواند باشد که بازنشسته شود. اگر او به رقابت انتخاباتی ریاست جمهوری ۱۴۰۰ وارد شود احتمالا نه تنها شانسی برای پیروزی ندارد؛ بلکه به عنوان کسی از او یاد می‌شود که سرنوشت سیاسی خود را به انتخاب یک رئیس‌جمهور در آمریکا (بایدن) گره زد... برخی اصلاح‌طلبان و اعتدالیون برای اینکه باز هم بتوانند در قدرت بمانند این‌بار به ریسمان ظریف چنگ می‌زنند و در این راه نسبت به سیاست‌های بایدن نیز ساده‌اندیشی‌هایی وجود دارد؛ بنابراین باید گفت آقای ظریف مواظب باش که ابزاری برای در قدرت ماندن برخی نشوی که این ره یک قربانی دارد و آن هم شخص وزیر خارجه فعلی است."

قسم حضرت عباس یا دم خروس
حال باید دید محمد جواد ظریف که اخیراً در حاشیه جلسه هیئت دولت در واکنش به این سوال که چرا با وجود تکذیب اخیرش ولی باز هم  به عنوان یکی از گزینه‌های بالقوه ریاست‌جمهوری از او یاد می‌شود، گفت: «قسم حضرت عباس را می‌خورم ...» اما جمله خود را به پایان نرساند  و در ادامه در پاسخ به این سوال که یعنی شما در هر صورت برای انتخابات نمی‌آیید؟ با حالتی آمیخته با همان لبخند همیشگی گیت خروج حیاط پاستور را ترک کرد، آیا حاضر به ورود به این صحنه خواهد بود؟ آیا به قول سید احمد خمینی آنقدر بر روی نیامدنش بر انتخابات مصمم هست که حاضر است تضمین هم ارائه کند و یا آمدن بایدن تصمیمی جدید برای او به ارمغان آورده است؟
فاطمه تورانلو

[sorena]

 رضا ضراب در خانه امن اف‌بی‌آی

دولت‌ها چون می‌دانند افشای اعمال خلاف به‌ویژه در مورد «یقه‌سفیدها و مأموران ارشد دولت» می‌تواند تبعات جانی، مالی برای افشاگر به همراه داشته باشد، با تصویب قوانین حمایتی خاص، افشاگران را زیر چتر حفاظ امنیتی خود قرار می‌دهند. در واقع در کشورهایی که انضباط مالی، شفاف‌سازی و حساب‌و‌کتاب حاکم است، افشا و افشاگری فعالیت‌های غیرقانونی و تخلفات به رفتار اجتماعی تبدیل شده است. به‌طوری‌که برای این عمل سازوکارهای خاصی پیش‌بینی شده و افشاگران در امنیت قضائی قرار می‌گیرند.

 

غلامحسین دوانی، عضو برجسته جامعه حسابداران رسمی ایران، عضو انجمن حسابداران خبره آمریكا و از فعالان مبارزه با فساد در گفت‌وگو با «شرق» می‌گوید: پوشش مصونیت قضائی است که باعث شده در بسیاری موارد متهمان و حتی مجرمان اطلاعات محرمانه خود را برای محاکم و مأموران افشا کنند و علاوه بر آنکه در احکام آنها تخفیف قابل‌ملاحظه صادر می‌شود، در امنیت قضائی نیز قرار می‌گیرند که نمونه بارز آن همکاری و افشاگری رضا ضراب با اف‌بی‌آی در افشای معاملات پول‌شویی و جادادن ایشان در خانه‌های امن پلیس امنیت در آمریكا و مختومه‌شدن پرونده او بود. در ایران با وجود تصویب قانون سوت‌زنی اما هنوز عدم اعتماد افراد به حفظ امنیت و مصونیت شغلی‌شان سبب شده افشای اطلاعات به‌ویژه در مورد پرونده دانه‌درشت‌ها با محافظه‌کاری همراه شود. دوانی معتقد است: معمولا هر وقت می‌خواهند قانون یا مقرراتی را خنثی کنند بلافاصله موضوع امنیت ملی و قید محرمانگی را پیش می‌کشند. در چنین مواردی به‌ویژه در کشور ما که مهر محرمانه و امنیت ملی بر بسیاری پرونده‌ها و مسائل زده شده به این معنی است که دیگر سوت نزنیم.

 

 فساد گسترده اقتصادی در ایران باعث شده مسئولان به فکر استفاده از قانون سوت‌زنی یا افشاگری فساد بیفتند و آن را در دستور کار قرار دهند. چرا این طرح که در مجلس در سال 98 مطرح شد هنوز به سرانجام نرسیده است؟

فروردین‌ماه سال 1398 نخستین طرحی که در مجلس دهم اعلام وصول شد طرح «حمایت و صیانت از کاشفان و گزارشگران فساد» بود. این طرح در حالی به صورت عادی اعلام وصول شده بود که تقریبا تمام نمایندگان مجلس می‌دانند اگر طرحی در دوساله دوم مجلس به‌صورت عادی اعلام وصول شود، نوبت به رسیدگی به آن نخواهد رسید اما به‌هر‌حال این طرح به امضای ۶۶ نماینده رسیده بود. سرانجام نمایندگان در جلسه علنی روز یکشنبه مورخ 27 مهرماه با تصویب یک‌فوریت طرح حمایت از افشاکنندگان فساد موافقت کردند.

 

بر اساس ماده‌واحده طرح حمایت و صیانت از کاشفان و گزارشگران فساد مقرر شد که از تاریخ تصویب این قانون اشخاص حقیقی یا حقوقی یا کارمندان گزارش‌دهنده هر‌یک از جرائم موضوع «بند الف ماده ۱» قانون ارتقای سلامت نظام اداری و مقابله با فساد مصوب هفتم آبان‌ماه ۱۳۹۰ علاوه بر برخورداری از حمایت‌های ماده ۱۷ قانون ارتقای سلامت نظام اداری و مقابله با فساد از حمایت‌های قانونی حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر مصوب ۲۱ خرداد‌ماه ۱۳۹۴ نیز بهره‌مند شوند. همچنین در این طرح برای صیانت از افشاگران مواردی همچون حفاظت از اقدامات تلافی‌جویانه مانند تنزل رتبه، اخراج، تعلیق، تهدید و تحدید اداری، کاهش مزایا، عدم ارتقای شغلی علی‌رغم شایستگی و... پیش‌بینی و مقرر شد که افشاگران اولویت در ارتقا و انتصاب دستگاه متبوع و معرفی به‌عنوان کارمند برجسته مدنظر قرار گیرند مضافا دریافت نشان مبارزه با فساد و تخلف پرداخت تا ۲۰ درصد از جزای نقدی و وصول‌شده به هر‌یک از اشخاص حقیقی یا حقوقی کاشف یا گزارشگر جرم نیز در طرح نمایندگان پیش‌بینی شده است.

 

همچنین قرار بود متن زیر به‌عنوان تبصره ۶ به ماده « 19» قانون مجازات اسلامی با اصلاحات و الحاقات بعدی آن الحاق شود؛ جزای نقدی در تمامی جرائم موضوع «بند الف ماده ۱» قانون ارتقای سلامت نظام اداری و مقابله با فساد که تاریخ وقوع آن پس از فروردین‌ماه ۹۸ باشد به میزان ۴۰ درصد افزایش می‌یابد. البته مشخص است که صرف قانون‌گذاری مشکل را حل نخواهد کرد بلکه در درجه نخست عزم ملی برای مقابله با فساد و بی‌قانونی اولویت دارد. بررسی سوابق تاریخی در دوران معاصر حاکی از آن است که نخستین اختلاس و فساد مالی توسط عبدالحسین تیمورتاش ،وزیر دربار رضا‌شاه با همدستی شرکای آلمانی او دکتر لیندون بلات و کوستاوفوگل در بانک ملی ایران صورت گرفت که آخر و عاقبت خوبی هم برایش به ارمغان نیاورد. بر اساس مصوبات کمیته سوت‌زنی در بورس آمریكا بین 10 تا 30 درصد و در کانادا بین پنج تا 15 درصد جرائمی که توسط بورس یا دولت بابت تخلفات و تقلباتی که توسط افشاگران «سوت‌زنان» اعلام و منجر به دریافت جرائمی بیش از یک‌میلیون دلار توسط دولت یا بورس می‌شود به «سوت‌زنان» ذی‌ربط تعلق می‌گیرد. بر اساس اطلاعات تارنمای انجمن بازرسان تقلب در آمریكا بیش از 60 درصد تقلبات و فساد از طریق سوت‌زنی لورفتن افشا شده‌اند. با توجه به ‌اینکه در دهه گذشته شاخص درصد فساد در ایران از سال 1391 تا 1398 بین 25 تا 30 از عدد 100 بوده شاخص 100 پاک‌ترین اقتصاد، تصویب و ضرورت اجرای این طرح دوصد‌چندان است.

 

  با توجه به محدودیت‌های مالی و بودجه‌ای، اجرای طرح سوت‌زنی درباره افشاگری باندهای فاسد چقدر ضرورت دارد؟

واقعیت این است که حجم فساد در کشور به‌قدری زیاد شده که سر‌و‌صدای مردم هم بلند شده و برخی افراد دوراندیش حاکمیت هم نگران شده‌اند؛ ‌بنابراین درصدد برآمده‌اند تا با تصویب قانون و مقرراتی شاید بتوانند قلمرو فساد را محدود کنند. از طرف دیگر محدودیت‌های مالی – بودجه‌ای و نیاز حاکمیت به منابع مالی راهکاری مگر برخورد با فساد و محدود‌کردن آن ندارند. البته باید تأکید کنم فساد همزاد بشریت و فسادهای سازمان‌یافته سرمایه‌داری جنائی مولود سرمایه لجام‌گسیخته‌ای است که جهان را در چنبره 50 ابرشرکت فرامرزی بین‌المللی قرار داده، به‌طوری‌که امروز مقابله با فساد جهان‌گیر شده و نیازمند اقدامات مشترک بین‌المللی است. ابعاد فساد در جهان به‌ویژه بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و سیطره نظم نوین جهانی به‌شدت گسترش یافته به‌طوری‌که دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد در ۳۱ اکتبر ۲۰۰۳، روز نهم دسامبر هر سال را روز مبارزه با فساد معرفی کرده است.

 

بررسی‌های به‌عمل‌آمده نشان می‌دهد از نیمه دوم قرن بیستم شاهد رویش حکومت‌هایی هستیم که اصطلاحا آنها را حکومت‌های «کلپتوکراسی» می‌نامند که به‌معنای حکومت‌های دزدسالار است. در این نوع حکومت‌ها که عموما در جهان سوم و در کشورهای دارای منابع زیرزمینی نفت، گاز و معادن هستند با اختلاس و تقلب در بودجه‌های دولتی منافع مردم فدای افزایش ثروت و قدرت سیاسی شخصی طبقه حاکم می‌شود.‌ در همین رابطه جورج بوش، رئیس‌جمهور اسبق ایالات متحده، در سال ۲۰۰۶ تلاش کرد مبارزه با فساد دولتی را به‌عنوان یک مسئله اولویت‌دار در دستور کار سی‌و‌دومین نشست گروه هشت در سن‌پترزبورگ روسیه قرار دهد و کمی بعد، در ایالات متحده «راهبرد ملی بین‌المللی‌ساختن اقدامات بر ضد دزدسالاری» اعلام شد. همین مفاهیم و نگرش‌ها حاکی از آن است که فساد مثل موریانه درخت زندگی جوامع را تهدید؛ بنابراین مبارزه با آن یک دستور کار عام است و همه آحاد جامعه باید در این مبارزه مشارکت کنند که پدیده سوت‌زنی در این مشارکت نقش اساسی دارد. بدون شک نظام پاسخ‌گویی بر سیستم حسابرسی مستقل و بی‌طرفانه همراه با کارکرد سیستم سوت‌زنی می‌توانند بازخورد مناسب مقابله با فساد باشند.

 

  پدیده سوت‌زنی در جهان از چه زمانی به‌عنوان یک عمل مقابله با فساد شناخته شد؟

افشاگر یا سوت‌زن یا به قول خودمان خبرچین به کسی گفته می‌شود که اطلاعات مستندی را از فعالیت‌ها و عملیات‌های خلاف قانون و فسادهایی مانند کلاهبرداری، تقلب، رشوه، پول‌شویی، سوءاستفاده از قدرت یا سوء‌مدیریت شخص یا اشخاصی را برای عموم یا مقامات دولتی افشا کند که با توجه به ‌اینکه برخی اطلاعات کشوری ممکن است جنبه امنیتی یا محرمانه داشته باشد، ما در عمل با دوگونه افشاگر مواجه می‌شویم: افشاگر قانونی که آن را سوت‌زن (whistleblower) می‌نامند و افشاگری (Leaker) که به‌طور غیرقانونی در رسانه‌ها یا شبکه‌های اجتماعی به این کار دست می‌زند.

 

اگرچه در ادبیات سوت‌زنی گفته شده که اصطلاح سوت‌زن مسبوق به فعالیت پلیس‌های اسکاتلندیارد بوده که هنگام مشاهده یک فرد خلافکار برای هشدار به سایر پلیس‌ها در سوت خود می‌دمیدند و حضور یک خلافکار را در یک محدوده اعلام می‌کردند تا سایر پلیس‌ها در جریان یک عمل خلاف قرار بگیرند و هشیاری دستگیری شخص خاطی را داشته باشند اما با بررسی بیشتر مشخص می‌شود سابقه اولیه پدیده سوت‌زنی در انگلستان در قرون وسطا به سال ۶۹۵ میلادی بازمی‌گردد که قانون کوی‌تام= quitam rulings اجرا می‌شود. براساس این قانون، شخص افشاکننده عملا شریک در نیمی از سود کشف فساد می‌شد. مطالعه پیشینه این پدیده نشان می‌دهد که بعدها یعنی سال 1686 نیز در آمریكا قانونی وجود داشته که اگر شخصی تخلفات در فروش نان را گزارش کند، پاداشی معادل یک‌سوم جریمه‌ای که از متخلف اخذ می‌شد، به او تعلق می‌گرفت. البته در آمریكا در سنوات بعد از استقلال یعنی سال 1776 نخستین قوانین حمایت از سوت‌زنان را تصویب کرد و بعد از آن، در چندین مرحله قوانین مربوطه را روزآمد کرد. البته مشخص است که صرف قانون‌گذاری مشکل را حل نخواهد کرد، بلکه در درجه نخست عزم ملی برای مقابله با فساد و بی‌قانونی اولویت دارد تا به بخش‌های مختلف مثل بخش سلامت، بازار بورس و سهام و تخلفات و فرار مالیاتی می‌تواند توسعه یابد.

 

آن‌گونه که پایگاه سوت‌زنان بین‌المللی گزارش داده، دولت آمریكا از ۳۰ سال گذشته تاکنون نزدیک به پنج میلیارد دلار به سوت‌زنان پاداش پرداخت کرده است. جالب است بدانید بورس آمریكا در سال 2012 بالغ بر 676 میلیون دلار به 108 افشاگر و از آغاز سال 2020 تاکنون که بورس آمریكا نوسانات متعددی را تجربه کرده و سهام شرکت‌های زیادی برای اولین‌بار در بورس عرضه شده که با تقلب و فریب‌کاری همراه بوده‌اند، معادل 175 میلیون دلار به 39 افشاگر پرداخت شده است. البته باید توجه داشت که ابعاد سوت‌زنی صرفا به افشای فساد مالی محدود نمی‌شود بلکه کل جرائم سازمان/یافته و قانون‌گریزی را دربر می‌گیرد.

 

 افشاگر مجاز است چه نکات و مواردی را در گزارش افشاگری یا سوت‌زنی خود اعلام کند؟

به‌استناد قانون فدرال حمایت از سوت‌زنان آمریكا، علاوه بر افشای فساد مالی و تقلب‌‌ها، تمام فعالیت‌های زیر که توسط هر شخصی انجام می‌شود یا شخصی سایرین را وادار به انجام آن کند، قابلیت افشاگری و سوت‌زنی دارد: هرگونه تبعیض غیرقانونی «براساس نژاد، رنگ، مذهب، جنسیت، ملیت، سن، معلولیت، وضعیت تأهل و گرایش سیاسی».

 

در این رابطه جالب است بدانیم حتی در پرسشنامه‌های استخدامی، سؤال‌کردن از دین و مذهب نیز ممنوع اعلام شده است. خویشاوندگماری یا قومی‌گرایی «Nepotism »، اعمال تبعیض‌های شغلی، اجبار کارکنان به فعالیت سیاسی و هرگونه مجازات اشخاص افشاگر «سوت‌زن» ممنوع است. شما اگر همین موارد را با روال و رفتارهای اداری در ایران مقایسه کنید یا سرانجام افشاگر فسادهای شهرداری را پیگیری کنید، می‌فهمید که صرف تصویب قانون راهگشا نیست بلکه اجرای درست قانون و توسعه فعالیت‌های شیپورچیان می‌تواند مؤثر باشد. تأکید می‌کنم در ایران کار از سوت‌زنی گذشته است با برخوردهای قضائی جدی و به دور از مسائل جناحی و سیاسی می‌توان امید به مبارزه با فساد داشت.

 

ما باید از تجربیات جهانی موفق در این زمینه حتما استفاده کنیم و علاوه‌بر مصونیت جانی، مالی و اجتماعی سوت‌زنان با پرداخت بخشی ازمنابع بازیافته و جرائم متعلقه به افشاگران سیستم تشویقی را که بسیار ارزان‌تر و کارآمدتر از دستگاه دیوان‌سالاری بازرسی است، توسعه دهیم. به‌طورمثال اگر در یک چرخه فساد گروهی 10نفره سهم هر یک هزار دلار باشد ولی دستگاه مالیاتی یا انتظامی کشور پاداش افشای آن را هزارو 500 دلار اعلام کند، شک نکنید یکی از مجرمان تن به همکاری خواهد داد؛ کما اینکه بسیاری از جرائم مافیای مالی در جهان با همین روش کشف شده‌اند. در‌واقع با اجرای این روش دستگاه قضائی از یک طرف مبلغ 10 هزار دلار را کشف و با اخذ جرائم مربوطه فقط هزارو500 دلار آن را به‌عنوان پاداش سوت‌زنی پرداخت می‌کند.

 

 حفاظت و امنیت مالی، جانی و اجتماعی افشاگران یا سوت‌زنان چگونه تأمین می‌شود؟

دولت‌ها چون می‌دانند افشای اعمال خلاف به‌ویژه درمورد «یقه‌سفیدها و مأموران ارشد دولت» می‌تواند تبعات جانی-مالی برای افشاگر به همراه داشته باشد، با تصویب قوانین حمایتی خاص افشاگران را زیر چتر حفاظ امنیتی خود قرار می‌دهند. درواقع در کشورهایی که انضباط مالی، شفاف‌سازی و حساب و کتاب حاکم است، افشا و افشاگری فعالیت‌های غیرقانونی و تخلفات به رفتار اجتماعی تبدیل شده است. به‌طوری‌که برای این عمل سازوکارهای خاصی پیش‌بینی و افشاگران در امنیت قضائی قرار می‌گیرند. درواقع همین پوشش مصونیت قضائی است که باعث شده در بسیاری موارد متهمین و حتی مجرمان اطلاعات محرمانه خود را برای محاکم و مأموران افشا و علاوه‌بر آنکه در احکام آنها تخفیف قابل ملاحظه صادر شده در امنیت قضائی نیز قرار گرفته‌اند که نمونه بارز آن همکاری و افشاگری رضا ضراب با اف.‌بی.آی در افشای معاملات پولشویی و جادادن ایشان در خانه‌های امن پلیس امنیت در آمریكا و مختومه‌شدن پرونده او بود.

 

نمونه مشخص و معروف دیگر داستان آقای بریدلی بیرکنفلد (Bradley Birkenfeld) است. او کارمند بانک سوئیسی «UBS » بود. این بانک اساسا و همیشه مظنون به فعالیت‌های پولشویی بوده است. آقای بریدلی بیرکنفلد در همان زمانی که در بانک مشغول کار بود، به جرم همکاری با یک میلیاردر کالیفرنیایی برای فرار مالیاتی، به ۲,۵ سال زندان محکوم شد اما پس از آزادی کلیه اطلاعات پنهان خود را درباره نحوه کمک این بانک سوئیسی به ثروتمندان آمریكایی، برای دورزدن نظام مالیاتی آمریكا در اختیار سازمان مالیاتی آمریكا «IRS= Internal Revenue Service» قرارداد و از آنجا که سازمان مالیاتی آمریكا توانست مبلع 780 میلیون دلار بابت تخلفات اثبات‌شده از بانک مزبور وصول کند، در سال 2012 حدود 14 درصد جریمه مذکور یعنی معادل 104 میلیون دلار به این مجرم آزاد‌شده بابت حق سوت‌زنی پرداخت کرد و ایشان به‌عنوان ثروتمندترین سوت‌زن تاریخ مشهور شد. هدف سازمان مالیاتی آمریكا از پرداخت این پاداش علاوه‌بر قدردانی از افشاگری‌های مفید آقای بریدلی، تشویق سایر اشخاص به افشای فسادها و راه‌های دورزدن قانون بود. کاری که اگر در ایران صورت می‌گرفت، باعث افشای حیف‌و‌میل میلیاردها دلار به بهانه دورزدن‌های تحریم توسط باندهای فاسد هم می‌شد.

 چرا این قانون و پدیده‌ در ایران نتوانسته اجرائی و کارساز باشد؟

واقعیت‌های موجود نشان‌دهنده شکاف بی‌اعتمادی بین مردم و دولت است. به‌طوری‌که مردم هر عملی را به دولت نسبت می‌دهند؛ بنابراین طبیعی است که مردم چون بر این باور هستند که «کارد دسته خود را نمی‌برد» و به‌منظور حفظ جان خود تا زمانی که دولت نتواند اعتبار و اعتماد را به جامعه بازگرداند، نمی‌توان از تصویب یک طرح یا لایحه انتظار «سوت‌زنی و افشاگری عام» داشت، زیرا مردم به این نتیجه رسیده‌اند که در ایران شاید شیپور هم نتواند حجم فساد را افشا کند، چه رسد به سوت‌زنی. نگاهی به بازداشت‌های اطرافیان مسئولان کشور، از وزرایی که مدعی پدر یا مادر صنعت هم بوده‌اند تا معاون اجرائی سابق قوه قضائیه و برخی مدیران ارشد شبکه بانکی کشور، سیطره فساد و ابعاد آن نشان می‌دهد. بدیهی است چنانچه عزم ملی مقابله با فساد و تقلب وجود داشته باشد، در عصر جهانی‌شدن و پیچیدگی شبکه‌های فساد و جرائم سازمان‌یافته این ابزار مشابه همه کشورهای دنیا کارآمد خواهد شد. تجربه و آمار جهانی و تجربیات پلیس ایران هم مؤید این امر است که بسیاری فسادها عملا کشف نمی‌شوند بلکه لو می‌روند؛ چراکه فساد و تقلب عموما با تبانی و دسته‌بندی همراه هستند و کافی است یکی از زنجیره‌های این فساد لو رود تا کل آن افشا و برملا شود.

 

 پیش‌فرض‌های استقرار نظام افشاگری مبتنی‌بر واقعیت‌ها در مسیر شفاف‌سازی و حساب‌دهی چیست؟

شاید بد نباشد اشاره‌ای به سوابق امر در آمریكا به‌عنوان پیشتاز نظام سرمایه‌داری جهان بینداریم. بررسی اجمالی موضوع بیان‌گر آن است که در آمریكا در سال 1863 مدت‌ها پیش قانون ادعا‌های نادرست «قانون United States False Claims Act» را که معروف به «قانون لینکلن» است، برای پشتیبانی و حمایت از سوت‌زنان تصویب و اجرائی شد که براساس مفاد این قانون برای تشویق افشاگران درصدی از مبلغ پول بازیافت‌شده یا زیان پیش‌گیری‌شده ازسوی دولت به آنان پرداخت شده و همچنین وظیفه دولت است تا از این افراد محافظت لازم را به عمل آورد. از سوی دیگر و به موجب یک قانون دیگر به نام قانون فدرال حمایت از سوت‌زنان «Federal Employee Whistleblower Protection Act» که از سال ۱۹۸۹ تصویب شده، چنانچه شخصی از نظر قانون به‌عنوان افشاکننده ثبت شده باشد و پس از افشای اعمال خلاف قانون سایر اشخاص اعم از حقیقی یا حقوقی مورد تهدید از سوی خاطیان قرار گیرد، دولت فدرال آمریكا مکلف به حمایت همه‌جانبه از او خواهد بود. از آنجا که وسعت و ابعاد سیطره سرمایه در ایالات‌متحده آمریكا بسیار بزرگ است و ذات سرمایه‌داری با ریسک، حقه‌بازی، تقلب و خلاف به‌ویژه در بخش بانک و بیمه همراه است، به موجب قانون حمایت از افشاگر بیمه‌ای، افشاگرانی که تقلبات و تخلفات و خلافکاری‌های بیمه‌ای را مستند اعلام کنند، به پاداش‌های خاص مالی دست خواهند یافت. 

 

مضافا پس از واکاوی علل بحران سال 2008 بازارهای مالی قانون «اصلاح وال‌استریت و حمایت از مصرف‌کننده» یا «قانون داد–فرانک»  (Dodd–Frank Wall Street Reform and Consumer (Protection Act در زمان ریاست‌جمهوری باراک اوباما، رئیس‌جمهور پیشین آمریكا، به تصویب رسید که باعث شد تاکنون بسیاری تقلب‌ها و فعالیت‌های غیرقانونی اَبَر‌شرکت‌ها افشا شوند.

 

 اطلاع دارید در کدام کشورها قانون حمایت از سوت‌زنان وجود دارد؟

پدیده‌های مناسب و راهکارهای عملی و اجرائی به ‌محض آنکه در یک کشور جواب داد بقیه کشورها نیز از آن استفاده می‌کنند به‌خصوص که در عصر جهانی‌سازی و انفجار اطلاعات دسترسی به تجربیات دیگران با ظهور اینترنت فضایی با یک کلیک امکان‌پذیر است. درحال‌حاضر قانون حمایت از سوت‌زنی با یک چارچوب مشخص بر مبنای خصوصیات و ویژگی‌های کشورها در اتحادیه اروپا، انگلستان، استرالیا، کانادا، مالزی، ژاپن، هندوستان، ایرلند، کره جنوبی و آفریقای جنوبی وجود دارد و به‌ طور فعال عمل می‌کند.

 

ویژگی سوت‌زنی آن است که عموما شامل حال بزرگان یا ببرهای میدان می‌شوند نه مگس‌های فساد و کارکنان دون‌پایه. چرایی موضوع هم مشخص است. براساس گزارش سالانه انجمن بازرسان تقلب «CFE» در سال 2019 حدود پنج درصد درآمد شرکت‌ها در فرایند فساد و تقلب حیف و میل می‌شود و حجم فساد جهانی شامل تقلب، اختلاس و پول‌شویی نیز تقریبا پنج درصد تولید ناخالص جهانی یعنی حدود پنج هزار میلیارد دلار برآورد می‌شود که بیشترین آنها توسط دانه‌درشت‌ها صورت می‌گیرد. همین‌جا باید تأکید کنم فساد سه هزار میلیارد‌تومانی در زمان خودش بزرگ‌ترین فساد کشف‌شده جهان بود، زیرا با مقایسه تولید ناخالص داخلی آن سال این فساد حدود یک درصد تولید ناخالص داخلی کشور بود.

 

 آیا قانون برای افشای تخلفات، حد و مرزی تعیین کرده است؟

ببینید معمولا هر وقت می‌خواهند قانون یا مقرراتی را خنثی کنند بلافاصله موضوع امنیت ملی و قید محرمانگی را پیش می‌کشند. در چنین مواردی که مهر محرمانه و امنیت ملی بر بسیاری پرونده‌ها و مسائل زده شده یعنی دیگر سوت نزنیم و احتمالا چشمک بزنیم. بد نیست بدانیم ظهور پدیده‌هایی مثل پایگاه اطلاع‌رسانی ویکی‌لیکس، ماجرای اسنودن، افشای ماجرای دروازه پاناما «Panama Gate» و این آخری‌ها اسناد بهشت «Paradise Document» دقیقا در همین رابطه صورت گرفت که دولت‌ها سعی در پنهان‌کاری خلافکاری‌های خودشان داشتند و چون این اعمال خلاف را زیر پوشش واژه امنیت ملی به‌ کار می‌بردند، افشاگرانی نظیر آسانی و اسنودن ناچار شدند پایگاه اطلاعات خاصی را برای افشای این عملیات ضدانسانی راه‌اندازی کنند و من شخصا اعتقاد ندارم در عصر اطلاعات بتوان پنهان‌کاری کرد، لذا بهترین روش و شیوه آشکارسازی مناسبات دولت و مردم است.

 

در همین راستا از مدت‌ها پیش افرادی که به حقوق شهروندی و شفاف‌سازی اطلاعات اعتقاد دارند کوشش کرده‌اند از طریق دستیابی به درزهای اطلاعاتی «Leak» اطلاعات محرمانه ضد قانون اساسی کشورشان و ضد حقوق شهروندان دولت‌ها را افشا کنند که ویکی‌لیکس و اسنودن و آن حسابداری که اسناد پاناما را افشا کرد در همین زمره هستند. در واقع ما با ظهور شیپورچی‌‌ها در کشورها مواجه شده‌ایم که دروغگویی، کارهای خلاف دولت‌ها و مقامات ارشد حکومتی را رو می‌کنند. درواقع سوت‌زنی منحصر به تقلب و فساد مالی نیست، بلکه هر کجا که بخشی از بیت‌المال نقض می‌شود هم باید سوت‌زنی که چه عرض کنم شیپورزنی هم کرد البته ما در ایران در آغاز راه هستیم و تبعات زیادی دامن‌گیر سوت‌زن‌ها خواهد شد، ولی بالاخره مثل خارجی‌ها باید از یک جایی شروع کرد وگرنه دامنه فعالیت‌هایی که مشمول سوت‌زنی در ایران می‌شود، بسیار گسترده است.

 

شاید ذکر چند مثال که مشابه آن در ایران هم وجود دارد ولی کسی کاری به آنها ندارد خالی از فایده نباشد. به ‌طور مثال ما روزانه در مراجعات به ادارات دولتی شاهد هنجارشکنی‌هایی نظیر رشوه‌دهی، خلافکاری در انجام وظیفه، رعایت‌نشدن حقوق شهروندی در مراجع قضائی، پاسخ‌گونبودن مأموران دولتی به مراجعان در دستگاه‌های دولتی، تعرض یا رعایت‌نشدن حقوق بیمار در بیمارستان هستیم که ظاهرا در همه دستگاه‌های دولتی یک صندوق شکایات و پیشنهادات هم هست و بالاتر ما در برخی دستگاه‌های نظارتی نظیر سازمان بازرسی کل کشور و قوه قضائیه مدت‌هاست شاهد رونمایی سامانه سوت‌زنی در سایت سازمان بازرسی کل کشور هستیم اما آیا در ایران هم شاهد آن خواهیم شد که سوت‌زنان، بیمارستان‌ها و پزشکانی را که بدون دلیل و صرفا برای کسب درآمدزایی بیجا، بیماران را راهی آزمایشگاه‌ها می‌کنند، افشا کنیم؟ یا سوت‌زنی در کارخانجات خودروسازی مشابه فولکس واگن منجر به آن خواهد شد که مدیران کارخانجات خودرویی که قطعات و لوازم غیر استاندارد در اتومبیل‌ها کار می‌گذارند افشا و جریمه شوند. بدیهی است چنانچه نظام سوت‌زنی به‌درستی انجام شود دیگر شاهد پتروشیمی گیت، رفیق گیت طبری، دارو گیت، داستان بابک زنجانی و آقازاده‌های بی‌هویت کمتر خواهیم بود.

 

شرق

[sorena]

 صداوسیما، در خدمت ترامپ/ معلوم نیست رسانه ملی از چه چیز نگران است!

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:یکی از عجایب روزهای اخیر بعد از ویروس کرونا، خواندن مدام توئیت‌های قاتل سردار سلیمانی(ترامپ) در بخش‌های مختلف خبری صداوسیماست!

 

رسانه ملی آنچنان به صحبت‌های‌ ترامپ علاقمند است که فراموش کرده رئیس‌جمهور آمریکا چه فرد دروغگوئی است و چه جنایت‌هایی در حق ملت ایران کرده است.

 

معلوم نیست رسانه ملی از چه چیز نگران است! فاکس‌نیوز هم دیگر به این اندازه به ترامپ توجه ندارد.

---

 ولید معلم در گذشت

ولید المعلم معاون نخست وزیر و وزیر امور خارجه سوریه درگذشت. 

به گزارش فارس، ولید المعلم معاون نخست وزیر و وزیر امور خارجه سوریه درگذشت.

 

سانا خبرگزاری رسمی سوریه این خبر را اعلام کرد.

 

ولید المعلم ۷۹ ساله همچینن به مدت ۱۰ سال سفیر کشورش در آمریکا بوده است.

 

از علت درگذشت وی خبری منتشر نشده است.